پرده برداری از رازهای قطعنامه 598
کتاب «راز قطعنامه» جلد 48 از مجموعه نیمه پنهان، یکی از چالش برانگیزترین کتاب‌هایی است که از سوی دفتر پژوهش‌های مؤسسه کیهان در اختیار تاریخ‌پژوهان و عموم علاقه‌مندان قرار گرفته است.
کامران غضنفری پژوهشگر و نویسنده کتاب، تلاش کرده است تا پاسخ سؤالات درباره پذیرش قطعنامه 598، را از راه رجوع به مستندات و واقعیت‌های آشکار و پنهان به دست آورده و با جمع آوری اظهارنظرها و مسولان و فرماندهان جنگ، خواننده را به کشف حقایق تاریخی رهنمون سازد. نویسنده کتاب در بخش پایانی کتابش و در پاسخ به اظهارات آقای هاشمی رفسنجانی درباره مسائل مطرح شده به بخشی از سوابق خود اشاره می کند. وی در سال 1354 وارد دانشگاه و فعالیتهای سیاسی علیه رژیم شاه شده است و در سال 1356 نیز در جریان تظاهرات خایابانی بازداشت و از آن پس نیز حضوری فعال در همه عرصه های مبارزاتی داشته است، غضنفری در پاسخ به جبهه ندیده خوانده شدنش توسط هاشمی رفسنجانی اشاره می کند که از هفته اول آغاز جنگ، برای اعزام به جبهه ثبت نام کرده است و در اواخر مهر 59 به جبهه اعزام شده است، وی در سال 1360نیز دو بار هدف ترور منافقین قرار گرفته است.
سرویس حماسه 9 دی به مناسبت سالگرد پذیرش قطعنامه در سال 1367 گفتگویی با نویسنده این کتاب ترتیب داده است:
این کتاب یک پژوهش جسورانه از یکی از برهه های تاریخی کشورمان است، آقای غضنفری با دعوت ما به دفتر 9 دی آمد و این گفتگو را تقدیم خوانندگان کرد.
چطور شد که به سراغ بررسی موضوع قطعنامعه 598 و نحوه پذیرش آن توسط حضرت امام (ره) بررسی لایه های پنهان آن رفتید؟
بنده مدتهاست کارهای پژوهشی و مطالعاتی انجام می دهم، سال 1380 هم کتاب آمریکا و براندازی جمهوی اسلامی ایران را منتشر کردم. طی این سالها در حوزه مسائل ایران و آمریکا و تاریخ معاصر مطالعات زیادی داشته ام و دفاع مقدس هشت ساله هم یکی از زمینه های مطالعاتم بوده است در این مطالعات به بحث پایان جنگ برخوردم و علاقه مند شدم در این موضوع هم کار ویژه ای انجام دهم. تقریبا از سال 88 در رابطه با این موضوع شروع به فیش برداری کردم و که در سال گذشته یک مجموعه که به صورت پاورقی در روزنامه کیهان در هفته دفاع مقدس چاپ شد، روند تحقیاتم را ادامه دادم که نهایتا منجر به چاپ کتاب راز قطعنامه شد.
آیا منابع غیر آشکار و طبق بندی شده در ویرایش کتاب استفاده شده است؟
خیر منابع این کتاب همه آشکار است و در پایان کتاب لیست آنها اعم از خبرگزاریها و سایتها و کتابها و نشریات آمده است.
منابع عمده ای که بنده در تهیه این کتاب استفاده کردم شامل حدود دوازده عنوان از کتاب های آقای هاشمی و حدود هشت کتاب از مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ سپاه و کتاب ها و مقالات دیگری است که عنوان هریک در فهرست منابع انتهای کتاب آمده است.
چرا بحث پایان جنگ حالت رازگونه دارد؟ آیا می توان این کتاب را به آن بخش از پیام امام (ره) به مناسبت پذیرفتن قطعنامه که برخی ناگفته های آن بعدا روشن خواهد شد مرتبط دانست؟
بله قطعا همینطور است آنزمان هنوز مصلحت نبود که یکسری مسائل در سطح جامعه گفته شود، اما امروزکه 25 سال از پایان جنگ می گذرد، مصلحتهای آنروز دیگر صدق نمیکند بلکه بیان ناگفته های جنگ منجر به آگاهی افکار عمومی از شرایطی است که امام از آن به عنوان سرکشیدن جام زهر نام بردند. یعنی امری که نه تنها خوش آیند نبوده است بلکه سهمگین هم بوده است. بعد از اینکه امام تحت فشار برخی افراد قطعنامه را می پذیرد دیگر کسی لبخند را بر لبان امام نمی بیند و دیگر در هیچ دیداری سخنرانی نمی کنند.
بخش عمده این کتاب به عمده از کتاب راز قطعنامه به خاطرات روزانه و گفته های آقای هاشمی رفسنجانی می پردازد، ایشان به عنوان رئیس مجلس چه مسئولیتی در قبال جنگ داشتند؟
ایشان به عنوان رئیس مجلس عضو شورایعالی دفاع بوده اند، اما از اواخر سال 1362 تا پایان جنگ به عنوان فرمانده جنگ منصوب می شوند و از خرداد 1367 هم جانشین فرمانده کل قوا بوده اند، به دلیل اهمیت نقششان در روند جنگ بیشتر اطلاعات از سخنان و خاطرات ایشان است.
آیا می توان تاثیر این انتصاب به عنوان جانشین فرمانده کل قوا را در خرداد 1367 تا 27 تیر که زمان پذیرفتن قطعنامه 598 است مشاهده کرد؟
امام خمینی(ره) ایشان را به عنوان جانشین فرمانده کل قوا منصوب می کنند که همه امکانات و قوای کشور در راستای پشتیبانی همه جانبه از جنگ بسیج شود. اما آنچه در صحنه عمل اتفاق می افتد برعکس است یعنی همه تلاشها در این جهت است که ادامه جنگ فایده ای ندارد باید قطعنامه را پذیرفت.
در نامه ای که در انتهای کتاب آورده اید پاسخی به سخنان آقای هاشمی بعد از انتشار پاورقی ها در روزنامه کیهان داده اید، بعد از انتشار کتاب هم باخوردهایی از این قبیل مشاده کردید؟
چند بار خود آقای هاشمی با گوشه و کنایه گفتند تاریخ دفاع مقدس توسط افراد بی هویت و جبهه ندیده و کسانی که امام را درک نکرده اند تحریف می شود، که من در نامه آخر کتاب جواب این تهمتها را داده ام که از چه سالی پیش از انقلاب فعالیت داشته ام و در جنگ کجا بوده ام، دو نامه هم به روزنامه معکس شد که یکی از طرف سردار فیروزآبادی بود که راجع به بحثی بود که از قول اشان از زبان یکی از نمایندگان مجلس آمده بود که ایشان جمله را رد نکردند اما تصحیح کردند، نامه دیگر از سوی سردار حسین علایی بود که در رابطه به بخشی از کتاب بود که امام در زمان ورود ناوگان نظامی آمریکا در سال 66 فرموده بودند: اگر من جای شما باشم اولین ناوی که خواست وارد خلیج فارس شود را همان جا می زنم ولی این کار انجام نشد و در نتیجه آمریکا طی سال 66 و 67 بیش از 90 فرودند کشتی جنگی وارد کرد و آنهمه خسارت بر ما تحمیل کرد و کشتی های جنگی و هواپیمای مسافربری ما را زد و ... آقای علایی در نامه اش گفته بود که اینگونه نیست که هیچ کاری انجام نشده باشد و آن ناو بعدا با مین برخورد کرد. در صورتی که حرف امام این نبود ایشان گفته بودند اگر جای شما باشم در همان ابتدای ورود، ناو آمریکایی را می زنم.
اگر مسئولان کشور جنگ را در راس امور کشور می گذاشتند جنگ این قدر طول نمی کشید و خیلی زودتر با نابودی صدام و رژیم بعث به پایان میرسید. ما همیشه از گوش نکردن مسئولین به توصیه های رهبری ضربه خورده ایم. امام فرموده بودند که جنگ در راس همه امور باشد ما در طول جنگ نزدیک به 180 میلیارد نفت فروختیم و فقط 20 میلیارد خرج جنگ شد و این یعنی زمین گذاشتن حرف امام، و ما از همین ناحیه ضربه خوردیم.
علت تاکیدهای مکرر حضرت امام بر اینکه جنگ در راس همه است چه بود، شاید پذیرش این حرف در سالهای دهه 60 آسان باشد، اما برای جوانهای امروزی بفرمایید که جنگی که به ظاهر خرابی و ویرانی است چرا باید در صدر باشد؟
بله طبیعت جنگ خرابی و ویرانی اما وقتی دشمنی به کشور ما حمله میکند در حدود بیست هزار کیلو متر مربع را اشغال می کند و کلی صدمات اقتصادی و انسانی بر ما وارد می کند، ما چه باید بکنیم؟ باید دفاع بکنیم و کار ما طی 8 سال دفاع بود حتی آنزمان که در خاک دشمن می جنگیدم هم دفاع بود که دشمن را به این نتیجه برسانیم که تسلیم حق شود و به متجاوز بودن خود اقرار کند و خساراتی که وارد کرده را جبران کند علی رغم اینکه اغلب کشورهای دنیا از آنها پشتیبانی می کردند ما باید تلاش می کردیم که او این غرامت را بپردازد. مردم و رزمندگان ما این ناموازنه را با قدرت ایمان و ایثار خود جبران کردند و جنگ برکات زیادی داشت و علی رقم اینکه ما به هدفهای خود نرسیدیم اما دشمن هم به اهدافش نرسید. ما همانطور که امام بارها فرمودند می خواستیم مردم عراق را نجات دهیم. اما همین جنگ هشت ساله باعث شد که هیچ قدرت متجاوزی در دنیا جرات تجاوز به جمهوری اسلامی را نداشته باشد. آنها اگر امکان اعمال قدرت نظامی علیه ما داشتند حتی یک روز هم تردید نمی کردند ولی چون از هشت سال دفاع مقدس درس گرفتند دیگر هیچ کشوری جرات این کار را ندارد.
اگر بخواهید از مجموعه عوامل و نفش آفرینان اصلی پذیرفتن قطعنامه 598 نام ببرید، به چه کسانی اشاره می کنید؟
نقش اصلی را در این میان آقای هاشمی و اطرافیان ایشان داشتند که در کتاب هم به آن اشاره شده است. ایشان در جلسه 23 تیرسال 67 بعد ازاینکه موفق نشده بودند امام را مجاب به پذیرش قطعنامه کنند، نامه های جداگانه محسن رضایی فرمانده سپاه، فرمانده ارتش، میرحسین موسوی نخست وزیر، روغنی زنجانی وزیر برنامه و بودجه، سید محمد خاتمی وزیر ارشاد و مسئول تبلیغات ستاد کل قوا و نامه خودش را به امام(ره) ارائه می کند که مجموعاً همه آقایان دستهایشان را به علامت تسلیم بالا برده بودند و امام هم وقتی می بیند که مسئولین اصلی کشور که امام برای ادامه جنگ بر آنها متکی است توان ادامه جنگ را ندارند با کمال ناراحتی مجبور به پذیرش قطعنامه می شود.
که اینها چند دلیل برای پذیرش قطعنامه اعلام کردند، یکی دلیل اقتصادی است که هم نخست وزیر هم وزیر برنامه بودجه اش اعلام کرده اند که در کتاب نشان داده شده که واقعیت نداشته است. دیگری بعد سیاسی است که یگر روحیه رزمندگان روحیه جنگی نبست و آقای هاشمی هم در صحبتهایش اعلام کرده بود که مردم به جبهه نمی روند که این را هم اثبات کرده ایم که خلاف واقع بوده است. بحث دیگر شرارتهای صدام مثل موشک باران های وسیع و ... است که نشان دادیم اینها مسائلی نبوده که صرفا مربوط به تیر 67 باشد امام از قبل همه این مسائل را می دانستند و به این دلایل هیچ گاه حاضر نشدند قطعنامه را بپذیرند. مسئله بعدی ضعف بنیه نظامی است که آقای هاشمی در دیدار با امام چند بار گفته بود که عراق می تواند دوباره خوزستان را اشغال کند.
فرمانده وقت سپاه همواره گفته است این نامه را خطاب به آقای هاشمی نوشته است نه امام و منظورش پذیرفتن قطعنامه نبوده است؟
نامه ای که محسن رضایی در دوم تیر 67 به آقای هاشمی می نویسد به این مسئله اشاره دارد که ما تا پنج سال آینده توانایی هیچ گونه عملیات آفندی را نخواهیم داشت اگر ما تا آن زمان 300هواپیمای جنگی، 3000 توپ، 2500 تانک، 300 هلی کوپتر، را داشته باشیم و نیروی سپاه 7 برابر و نیروی ارتش 5/2 برابر شود و شورایعالی دفاع هم چند میلیارد دلار برای ما تامین بکند و آمریکا را هم از خلیج فارس بیرون بکنیم آن وقت خواهیم توانست عملیات آفندی داشته باشیم. ما در کتاب ثابت کرده ایم که استدلالهای ایشان صحیح نبوده است چون سه روز پس از قبول قطعنامه عراق دوباره به ما حمله می کند و تا نزدیک اهواز پیش می آید و چند روز بعد هم منافقین از سمت غرب وارد کشور شدند، در همان چند روز امام یک پیام فرستاد که فرماندهان اشاره می کنند که دو ساعت از این پیام نگذشته بود که بچه ها چنان حمله ای به تانکهای عراقی کردند که عراق دو روزه خاک کشور را ترک کرد. خب این در شرایطی است که درخواستهای آقای رضایی محقق نشده است. ایشان در مرداد 67 نامه به امام می نویسند و در خواست عملیات آفندی علیه عراق می کند، در صورتی که در نامه گفته بود اگر این شرایط محقق شود پنج سال آینده می توانیم این کار را بکینم. ما ثابت کردیم که بعضی کمبود ایمان و اعتقاد به خدا داشتند و روحیه خود را از دست دادند و در پازلی که آقای هاشمی تعریف کرده بود بازی کردند.
وقایع بعد از پذیرفتن قطعنامه 598، مانند حمله عراق به خوزستان حمله منافقین به کرمانشاه و بعدا حمله عراق به کویت، درستی کدامیک از دو دیدگاه ادامه جنگ یا پذیرش قطعنامه را تایید می کند؟
امام بارها این نکته را تذکر داده بودند که کسانی که به دنبال آتش بس هستند نمی توانند مسائل را درست تشخیص دهند و صدام اهل صلح نیست اینکه مدام دم از صلح می زند بخاطر این است که نفس تازه کند و در فرصت مناسبی دوباره به ما حمله کند. آقای هاشمی هم بعداً در مصاحبه ای اعلام کردند که امام نظرش این بود که صدام به دنبال صلح نیست و به دنبال فرصتی برای حمله دوباره است، تحلیل درستی بود و ما هم این تحلیل را قبول داشتیم. ما سؤال کردیم چرا آقای هاشمی برخلاف این عمل می کرد، خود ایشان یکجا اشاره میکند من در طول جنگ سیاستی را در پیش گرفته بودم که امام آنرا تایید نمی کرد ولی با آن مخالفت هم نمی کرد. این چه تبعیتی از امام است، همین امر باعث شد جنگ طولانی شود و با پیروزی تمام نشود.
پیروزی که می فرمایید چه مولفه هایی دارد، یکی از مسائل مهم برای ما تعیین متجاوز از سوی شورای امنیت بود که بعدا به نتیجه رسید؟
یکی از مغالطه هایی که متاسفانه برخی آقایان امروز هم می کنند، حتی در مناظرات انتخاباتی اخیرهم شاهد بودیم این است که قطعنامه 598 به نفع جمهوری اسلامی بود و چون خواستها و شرایط ما در آن گنجانده شده بود ما پذیرفتیم، واقعیت مسأله چنین نیست، ما بندهای اصلی قطعنامه را در کتاب آوردیم، عمدتاً به نفع عراق و به ضرر ما تنظیم شده است، خود آقای ولایتی که در همین مناظرات از قطعنامه دفاع می کرد، به عنوان وزیر امور خارجه وقت به صراحت اشاره میکند که این قطعنامه چون با مشورت ما تهیه نشده ما نمی‌توانیم آن را بپذیریم، خب وقتی ایشان خودش می گوید قطعنامه با مشورت جمهوری اسلامی تهیه نشده پس چگونه آقای هاشمی یا خود ایشان یا آقای رضایی بعدا ادعا می کنند که ما توانستیم شرایط خودمان را در قطعنامه بگنجانیم، چطور توانستید بگنجانید؟ وقتی که خودتان اعتراف می کنید که قطعنامه بدون مشورت با ما تهیه شده، این که تناقض است.
در قطعنامه فقط یک بند کلی آمده که شورای امنیت یک هیئتی را تعیین می کند که از دو کشور بازدید کنند و با مسئولین دو کشور صحبت کنند و مشخص کنند که آغازگر جنگ که بوده است و به شورا گزارش دهند، یعنی چیزی که در قطعنامه آمده و گزارش به شورای امنیت بدهد؛ اینکه شورا موظف است که مقصر را مشخص و معرفی کند هیچ کجا نیامده و بعدش هم دیدیم که همینطور هم شد و شورای امنیت به هیچ عنوان عراق را به عنوان متجاوز اعلام و محکوم نکرد، آقای هاشمی در یادداشت های روزانه خودشان و هم در بعضی مصاحبه شان متاسفانه مدعی شدند که شورای امنیت، عراق را به عنوان متجاوز اعلام کرد، این اصلا صحت ندارد، ایشان یک مدرک اعلام کنند که شورای امنیت عراق را به عنوان متجاوز معرفی کرده باشد، چنین سندی وجود ندارد.
پس پایه این حرف چیست؟
در حرفهای خصوصی همانطور که یک نقل قولی از مقام معظم رهبری که آن موقع رئیس جمهور بودند آوردم، که اینها می آمدند در حرفهای خصوصی شان به می گفتند بله ما قبول داریم عراق متجاوز است. ولی در حوزه رسمی شان هیچ گاه حاضر نبودند عراق را به عنوان متجاوز اعلام کنند، شما در بیانیه ها و قطعنامه های شورای امنیت بگردید ببینید یک جا پیدا می کنید که شورای امنیت اعلام کرده باشد که عراق متجاوز است و به جمهوری اسلامی حمله کرده و محکوم است و باید غرامت جنگ را هم بپردازد، هیچ کجا چنین چیزی را شما نمی بینید. در بحث تعیین غرامت که در قطعنامه آمده، فقط گفته شده که بواسطه خساراتی که به دو کشور در جنگ وارد شده می آیند بررسی کنند که چقدر خسارت وارد شده و جوامع بین المللی کمک کنند برای بازسازی خسارت ها، ببینید اصلا چنین چیزی که کشور متجاوز باید بیاید غرامت جنگ را بپردازد اصلا وجود ندارد، این چیزی که آقایان اعلام می کنند برای فریب دادن مردم است، چنین چیزی در بندهای قطعنامه وجود ندارد! یعنی نه صدام بعنوان متجاوز تعیین و اعلام شد و نه هیچ غرامتی بعهده عراق گذاشته شد که بعنوان خسارت جنگی به ما بپردازد، برای تبادل اسرا هم در قطعنامه هیچ ساز و کار عملی پیش بینی نشده فقط به صورت کلی اشاره شده است که طرفین باید اسیران جنگی را طبق معاهده ژنو مبادله کنند، طبق چه راهکاری معلوم نیست و یا اینکه نیروهای دو کشور به مرزهای شناخته شده بین المللی برگردند، طبق چه راهکاری؟ اصلا گفته نشده، کما اینکه می بینیم عراق تا دو سال بعد از پایان جنگ نه نیروهایش را تا پشت مرزهای بین المللی می برد یعنی هنوز بخشی از خاک ما حول و حوش 2500 کیلومتر در اشغال عراق بود و نه حاضر به تبادل اسرا با ما بود، فقط زمانی که قصه حمله به کویت پیش آمد و نیروهای آمریکایی و غربی و متحدین سابقش رفتند لشکرکشی کردند و تهدیدش کردند، آن موقع بود که خواست از ناحیه مرزهای جمهوری اسلامی خیالش راحت شود آمد با ما قراردادی بست که هم پیمان الجزایر را به رسمیت شناخت و حاضر شد که نیروهایش را به پشت مرزها ببرد و اسرا را با ما مبادله کند، یعنی اگر ماجرای حمله عراق به کویت پیش نیامده بود تا 20 سال بعد از آن هم عراق نه از باقیمانده خاک ما بیرون می رفت نه حاضر به تبادل اسرا می شد و نه حاضر به پذیرش معاهده 1375 الجزایر می شد و نه آقای خاویر پرز دکویار دبیر کل وقت سازمان ملل در گزارش اش هیچ وقت حاضر نمی شد اعلام کند که عراق آغازگر جنگ بوده، او هم وقتی ماموریتش داشت تمام می شد چون عراق آن تجاوز را به کویت انجام داده بود آمد گفت که بله عراق جنگ را شروع کرده، این را هم فقط در گزارش دبیر کل به شورای امنیت می بینیم، اما شورای امنیت هیچوقت بر اساس گزارش این دبیر کل نمی آید قطعنامه رسمی صادر کند و عراق را رسما به عنوان متجاوز اعلام کند، این کار را اصلا نکردند.
شما در بخش هایی از کتاب به تلاش گروهی در وزارتخارجه وقت برای تحمیل آتش بس به کشور اشاره دارید، این تلاشها با مسئولیت و هماهنگی چه کسی بوده است؟
ما رسما قطعنامه 598 را در چه تاریخی می پذیریم؟ 27 تیر 67، جمهوری اسلامی در این تاریخ پذیرش قطعنامه را به سازمان ملل اعلام می کند، اما آنهایی که از قبل یک دیپلماسی پنهانی را در پشت پرده هدایت می کردند و وزارت خارجه را هم در سال 66 آلت دست خودشان می کنند در 13 اسفند 66 به شورای امنیت سازمان ملل اعلام می کنند که ما قطعنامه 598 را پذیرفتیم و آماده اجرایش هم هستیم، در پایین صفحه 261 من این را آوردم، خبر را شبکه تلویزیونی ABC آمریکا نقل می کند، اما اجازه نمی دهند این خبر در داخل کشور پخش شود و مسئولین دیگر از آن مطلع شوند، نه به امام خبر می دهند نه به رئیس جمهور می گویند و نه به مردم می گویند و نه به حزب الله می گویند و نه به رزمندگان می گویند، این سیاست را پشت پرده نگه می دارند، در تایید این خبری که شبکه ABC آمریکا زده خود آقای محسن رضایی چند سال قبل در یکی از مصاحبه هایشان این را تاکید می کند و اشاره می کند جمهوری اسلامی یک سال قبل قطعنامه را پذیرفته بود اما به خاطر مصالحی اعلام نکردند تا بتوانند پشت پرده کارها را انجام دهند. نماینده ایران در سازمان ملل روز سیزده اسفند 66 آقای محمدجعفر محلاتی این پذیرش قطعنامه را به شورای امنیت اعلام می کند؛ خب سؤال ما این است که آقای محلاتی زیر نظر چه کسی کار می کرد؟ رئیس اش که بوده؟ وزیر امور خارجه وقت، وزیر امور خارجه وقت که بوده؟ جناب آقای دکتر ولایتی؛ جناب آقای دکتر ولایتی حضرتعالی نمی دانستید که پذیرش قطعنامه 598 مخالفت با سیاست های رسمی نظام جمهوری اسلامی است؟ شما خبر نداشتید که امام خمینی به شدت با این مسئله مخالف هستند؟ چرا این مسئله را بدون اینکه به امام اطلاع بدهید انجام دادید؟ بدون اینکه به رئیس جمهور اطلاع دهید انجام دادید؟ چرا در پازل دیپلماسی پنهانی که آقای هاشمی تعریف کرده بود افتادید؟ به چه دلیل چهار پنج ماه قبل از اینکه جمهوری اسلامی رسما قطعنامه را بپذیرد آقایان پذیرش قطعنامه را به صورت پنهانی به سازمان ملل اعلام می کنند؟ شما نمی دانستید که اگر این خبر به فرماندهان جبهه برسد باعث تضعیف روحیه آنها می شود و باعث تضعیف جبهه ها می شود؟ پس بدون اطلاع رهبری و رئیس جمهور چرا این کار را کردید؟
در رابطه با شکست های نظامی در پایان جنگ تحلیلهای متناقضی وجود دارد درکتاب خیلی در اینباره توضیح داده نشده است؟ به نظر شما این سلسله شکستها ارتباطی با مساله قطعنامه دارد؟
در اینجا یک نکته مهم است که در کتاب هنوز نیاوردیم. ما سال 66 طبق روال هر ساله جنگ یک عملیات بزرگ داریم، سال 66 عملیات بزرگ ما در جبهه چیست؟ کربلای 10 است در شمال غرب کشور، کردستان عراق عملیات حلبچه؛ اینجا یک نکته ظریفی است که تا الان کسی بازش نکرده و آن این است طبق مصاحبه هایی که آقای محسن رضایی می کند و در کتاب خودش راجع به جنگ این را مکتوب آورده که ما از سال 65 گزارشات مکرر و متعددی داشتیم مبنی بر اینکه عراق دارد خودش را برای بازپس‌گیری فاو آماده می کند. فاو را ما چه موقع گرفتیم؟ در عملیات والفجر 8 بهمن 64، حدود 70 روز عراق با همه قوای زرهی و هوایی و شیمیایی و هر چه که داشت پاتک زد که فاو را از ما پس بگیرد و نیروهای ما در فاو مقاومت کردند همه آن پاتک ها را دفع کردند ایستادند....
ادامه در صفحه 9
ادامه از صفحه 8
.... کلی بمباران شیمیایی کرد، لشکرهای پیاده اش را آورد نیروهای زرهی اش را آورد و هواپیماها و هلی کوپترهای جنگی را بکار گرفت تا فاو را پس بگیرد ولی نتوانست، بعد از 70 روز آنقدر تلفات دادند که دیگر ناامید شدند و پاتک هایشان را قطع کردند، ما فاو را 70 روز زیر شدیدترین بمباران ها گلوله باران ها زرهی ها و شیمیایی ها مقاومت می کنیم و عقب نمی نشینیم، چطور می شود تاریخ 28 فروردین 67 ظرف 24 ساعت از فاو عقب نشینی می کنیم، 24 ساعته، چرا؟
بیایم جلوتر 4 فروردین 67، ما شلمچه را ظرف 8 ساعت خالی و عقب نشینی می کنیم شلمچه ای که در عملیات کربلای 5 با آن همه فداکاری ها و ایثارگری های رزمندگان ما آن همه جانباز و شهید و مفقود و اسیر تصرف کردیم و تا پشت دروازه های بصره رسیدیم علیرغم همه آن موانع و چیزهایی که صدام ردیف به ردیف پشت سر هم چیده بود و حامیان خارجی اش هم حمایت می کردند، ما در عملیات کربلای 5 با آن سنگینی رفتیم تا پشت دروازه های بصره مستقر شدیم، چطور می شود 4 خرداد 67 ظرف 8 ساعت همه مناطق را پس می دهیم و عقب می نشینیم؟ بیایید جلوتر، اگر اشتباه نکنم 4 تیر 67 ، از جزایر مجنون ظرف چند ساعت عقب نشینی می کنیم، فاو به عنوان یک نقطه استراتژیک و مهم، جزائر مجنون به عنوان نقطه استراتژیک و مهم عراق، شلمچه به عنوان یک نقطه مهم و استراتژیک تا پشت دروازه بصره دست ما بود، ما تا آن موقع دست بالا را در جبهه داشتیم، چطور می شود اینها را ظرف چند ساعت تحویل می دهیم و عقب می نشینیم؟
پس می توانیم یکی از ناگفته های سرکشیدن جام زهر را همین مقطع بدانیم؟
بله این را که اشاره کردم که در 13 اسفند 66 حدود پنج ماه قبل از پذیرش رسمی قطعنامه، آقایان با دیپلماسی پنهان شان رفتند در شورای امنیت اعلام کردند که ما قطعنامه را پذیرفتیم، خب امام که به شدت مخالف است رئیس جمهور که مخالف است رزمنده ها و فرمانده ها هم که مخالف اند چگونه می شود که این آقایانی که چند سال در پی تحمیل پذیرش قطعنامه به امام بودند تا وقتی که ما این نقاط قوت را داشتیم امام حاضر به پذیرش قطعنامه نمی شود، رزمندگان و فرماندهان حاضر به پذیرش نمی شوند، پس چکار باید کرد؟ باید کاری کرد که همه این نقاط قوت ما تبدیل به نقطه ضعف بشود، همه این نقاط استراتژیکی که دست ماست یکی یکی از دست ما بیرون برود به دست عراقی ها تصرف بشود تا ما در موضع ضعف باشیم و حالا از موضع ضعف به امام خمینی فشار وارد کنیم که باید قطعنامه را بپذیریم.
حمله سالانه ما به جای اینکه در جنوب و ادامه آن حلقات باشد منتقل می شود به کربلای 10 حلبچه شمال غرب کشور در کردستان عراق، همه نیروهای رزمنده را از جنوب جمع می کنند می فرستند در شمال غرب کشور در کردستان عراق، هزار کیلومتر دورتر، قسمت اعظمش تجهیزات که داریم را به آنجا می فرستند، آقای محسن رضایی خودش دارد اعتراف می کند می گوید سال 65 گزارشات اطلاعاتی برای ما می آمد که صدام خودش را دارد آماده حمله به فاو می کند، گزارشات اطلاعاتی می آمد که اینها قصد حمله به شلمچه و جزایر مجنون را دارند، در کتابم آورده ام که وزارت اطلاعات از چند ماه قبل از عملیات کربلای 10 چندین بار به سپاه هشدار می دهد که عراق دارد قوای خودش را آماده می کند که بیاید فاو، شلمچه و جزایر مجنون را بگیرد. سردار رشید در گزارشی که به آقای محسن رضایی دارد اشاره می کند: صدام چهارصدهزار نیرو در بصره و الاماره جمع کرده است، حدود 3000 تانک و توپ و کلی نیرو و تجهیزات آماده کرده، اینها آمده اند که فاو و مناطقی که دست ما است را بگیرند، این هشدارها را آقای سردار رشید چند ماه قبل از عملیات کربلای 10 به آقای محسن رضایی می دهد، سوال این است که ما بجای اینکه بیاییم نیروهای مستقر در فاو را تقویت کنیم تجهیزات و امکانات به آنجا منتقل کنیم نیروهای در جزیره مجنون و شلمچه را تقویت کنیم چرا می آییم برعکس اش عمل می کنیم، عقب نشینی مااز فاو ظرف 24 ساعت هیچ توجیه نظامی ندارد.
این چیزی است که تا الان از آقایان کسی سوال نکرده که بیایند به مردم جواب بدهند، شما در حالی که خبر دارید که دشمن دارد خودش را آماده حمله به این جبهه ها می کند به جای اینکه این نقاط و این جبهه ها را تقویت کنید نیروها را جمع می کنید می برید هزار کیلومتر دورتر، که در این مناطق نباشند؟! این چه معنایی دارد؟ جز این است که بناست جوری عمل شود که ما این مناطق را یکی یکی از دست بدهیم و بعد بیاییم به امام خمینی فشار وارد کنیم که بله عراق دارد همینطور پیشروی می کند و ما توانایی مقاومت نداریم و باید قطعنامه را بپذیریم، این چیزی است که بعضی از آقایان از اینکه مردم بدانند به شدت احتراز می کنند، این یکی از مطالب بسیار مهم بحث پایان جنگ و پذیرش قطعنامه است.
آیا شواهد و نشانه های دیگری هم در این زمینه وجود دارد؟
بله مثلا آقای ری شهری که در کابینه آقای موسوی وزیر اطلاعات بودند ظاهرا یک ماه بعد از پذیرش قطعنامه نامه ای را به امام خمینی می نویسند در مورد تحمیل جام زهر و شایعاتی که بین مردم شایع شده است مبنی بر اینکه برخی افراد پذیرش قطعنامه را به امام تحمیل کردند، آقای ری شهری این سوال را از امام می پرسند که می گوید درتحلیل حوادث اخیر و مشخصا موضوع آتش بس این شایعه در سطح وسیع مطرح است که دیدگاه حضرت امام در مسائل اصولی جنگ با دیدگاه مسئولین کشور متفاوت است و اختلاف این دو دیدگاه دلیل اصلی تحمیل قطعنامه است یعنی در حقیقت این مسئولین زهر را به کام امام ریختند، امام مقابل این نامه که آقای ری شهری چنین مسئله مهمی را مطرح می کند سکوت می کند و هیچ چیز نمی گوید. این سکوت معنایش چیست معنایش تایید مطالب نامه است ولی امام در آن شرایط زمانی ترجیح می دهند جواب آنرا ندهند. اگر خلاف این بود که قطعا امام تکذیب می کرد و می گفتند چنین چیزی صحت ندارد ولی وقتی امام سکوت می کند یعنی اینکه این مطلب صحت دارد ولی امام به دلیل مقتضیات آن زمان جواب نامه را نمی دهد. یک مطلبی هم بعد از قطعنامه و حمله مجدد عراق و هجوم مردم به جبهه ها از ایشان در کتاب نقل شده است از قول مرحوم حاج احمد خمینی که می گوید امام وقتی چند روز بعد از پذیرش قطعنامه صحنه های حضور مردم را در جبهه ها می بینند آن جمله معروف را می گویند. به چند نقل مختلف این جمله را آوردم که آقای بهداروند - پژوهشگر جنگ- این را نقل کردند که امام با دیدن این تصاویر می گویند که احمد اگر می دانستم که مردم این چنین در جبهه ها هستند هیچگاه قطعنامه را قبول نمی کردم، این جمله امام را ما از سه چهار کانال مختلف شنیدیم که این هم باز تاییدیه است که پذیرش قطعنامه به امام تحمیل شد و امام را پذیرش قطعنامه به مجبور کردند.
کلمات کلیدی : پرده برداری از رازهای قطعنامه 598
